اولین برنامه، استماع است. خودِ شنیدن قرآن موضوعیت دارد و برنامه هم می‌خواهد. فرصت‌هایی هست که شما با همه‌ی احساس و وجود و گوش خود، خودتان را به قرآن می‌سپارید و آن را از سر دقت و تأمل استماع می‌کنید؛ آن‌هم نه یک شنیدن عادی، بلکه شنیدنی عمیق و همه‌جانبه. خود قرآن چنین می‌فرماید: «إِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا؛[۸] چون قرآن خوانده شود، گوش بدان فرا داريد و خاموش مانيد». شما باید تمام قوای خود را برای چشیدن و فهم کردن به میدان آورید. کلمه‌ی «انصات» را در همین دعای ۴۲ داشتیم. گذشت که انصات یک مرحله‌ی وجوبی هم دارد و بزرگان ما از همین آیه‌ی کریمه، وجوب انصات در نماز جماعت هنگام قرائت امام را برداشت کرد‌ه‌اند و این آیه از آیات الاحکام است. آنجا هم که می‌گوید بشنوید، برای امام جماعت مستحب می‌شود که صدای خود را مخصوصاً در نماز‌های جهری، به مأمومین برساند.
با وجود اینکه قرآن بر خود حضرت رسول نازل شده، حضرت به ابن مسعود می‌فرمودند: «برای من قرآن بخوان». ابن مسعود تعجب کرد، حضرت فرمودند: «أحِبُّ أن أسْمَعَ مِنْ غیری؛[۹] دوست دارم از غیر خودم بشنوم».
شرح دعای چهل و دوم صحیفه سجادیه
آخرین نظرات