?اگر می‌خواهی یک ملتی را بدبخت بکنی، این احساس مسئولیت جهانی را ازش بگیر، دیگر از خودش هم نمی‌تواند دفاع کند!
?بعضی وقت‌ها رؤسای جمهور خبیث، که حیوان اگر به آنها وصف شود، به حیوان توهین شده، ابراز رسالت‌های جهانی می‌کنند برای برقرار دموکراسی. بعد سیاسون ما جرئت نمی‌کنند از تعهدات جهانی که به عهده دارند سخن بگویند!
?حضرت امام(ره) فرمود: مسؤلین اگر خدمت هم به مردم بکنند، خیانت است اگر به فکر اقامه عدل در جهان نباشند! ولو به مردم خدمت بکنند، خدمت به جای خودش.
محرم۹۶ بیت_رهبری
پناهیان
ظهر عاشورا وقتی دید سرانجام عاشورا شهادت است از امام رخصت طلبید تا مایحتاجی بر عائله اش تهیه و ذخیره کند و سریع برگردد امام بعد اجازه فرمودند «زود برگرد» وقتی برگشت و دید خورشید به نیزه وخیام در آتش ٬٬٬ دیوانه وار با ناله ای جانسوز پی در پی فریاد میزد وای بر من که مولایم را تنها گذاشتم . با حال دگرگون از امام زین العابدین سؤال میکند این چه مصیبتی است بر من ؟ امام سجاد میفرمایند وقتی امامت گفت ٬٬٬٬ زود برگرد یعنی نرو . بعدها کنار سلیمان در قیام توابین با سینه ای پر از غم شهید شد اما به علت «بی بصیرتی» کربلایی نشد .
تقدیم به کسانی که منتظر موضع صریح رهبرند…..!
?بهترین روش برای تشویق و تنبیه، رتبه‌بندی و ایجاد سیر مشخص در آن‌هاست. اینکه مثلا در موارد تنبیه، ابتدا از تغافل استفاده شود؛ به این معنا که مربی خودش را به ندیدن یا نشنیدن رفتار دانش‌آموز بزند و رأاسا به دنبال اصلاح رفتار او نرود. همچنین یکی دیگر از مراحل ابتدایی در تنبیه، محروم کردن فراگیر از پاداش است. معمولا کسانی که در همان قدم اول و پس از مشاهده رفتار اشتباه دانش‌آموزان، سریع و مستقیم تصمیم به اصلاح رفتار آنها می‌گیرند، دچار افراط در دافعه می‌شوند و این عمل به مدیریت مستبدانه ختم خواهد شد که جز اثر منفی، سود و فایده‌ای ندارد.
اولین برنامه، استماع است. خودِ شنیدن قرآن موضوعیت دارد و برنامه هم می‌خواهد. فرصت‌هایی هست که شما با همه‌ی احساس و وجود و گوش خود، خودتان را به قرآن می‌سپارید و آن را از سر دقت و تأمل استماع می‌کنید؛ آن‌هم نه یک شنیدن عادی، بلکه شنیدنی عمیق و همه‌جانبه. خود قرآن چنین می‌فرماید: «إِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا؛[۸] چون قرآن خوانده شود، گوش بدان فرا داريد و خاموش مانيد». شما باید تمام قوای خود را برای چشیدن و فهم کردن به میدان آورید. کلمه‌ی «انصات» را در همین دعای ۴۲ داشتیم. گذشت که انصات یک مرحله‌ی وجوبی هم دارد و بزرگان ما از همین آیه‌ی کریمه، وجوب انصات در نماز جماعت هنگام قرائت امام را برداشت کرد‌ه‌اند و این آیه از آیات الاحکام است. آنجا هم که می‌گوید بشنوید، برای امام جماعت مستحب می‌شود که صدای خود را مخصوصاً در نماز‌های جهری، به مأمومین برساند.
با وجود اینکه قرآن بر خود حضرت رسول نازل شده، حضرت به ابن مسعود می‌فرمودند: «برای من قرآن بخوان». ابن مسعود تعجب کرد، حضرت فرمودند: «أحِبُّ أن أسْمَعَ مِنْ غیری؛[۹] دوست دارم از غیر خودم بشنوم».
شرح دعای چهل و دوم صحیفه سجادیه
جا دارد ملت اسلام فکر کند که چرا پنجاه سال بعد از وفات پیغمبر، کار کشور اسلامی به جایی رسید که مردم مسلمان - از وزیرشان، امیرشان، سردارشان، عالمشان، قاضیشان، قاریشان و اجامر و اوباششان - در کوفه و کربلا جمع شدند و جگر گوشه‌ی پیغمبر را با آن وضع فجیع به خاک و خون کشیدند؟! خوب؛ انسان باید به فکر فرو رود، که چرا چنین شد؟ این قضیه را بنده دو، سه سال پیش، در یکی دو سخنرانی، با عنوان “عبرتهای عاشورا” مطرح کردم. البته درسهای عاشورا مثل درس شجاعت و غیره جداست. از درسهای عاشورا مهمتر، عبرتهای عاشوراست. این را من قبلاً گفته‌ام. کار به جایی برسد که جلو چشم مردم، حرم پیغمبر را به کوچه و بازار بیاورند و به آنها تهمت خارجی بزنند!
آنچه بنده را دچار دغدغه میکند، همین جای قضیه است. میگویم: چه شد که کار به این‌جا رسید؟! چه شد که امّت اسلامی که آن قدر نسبت به جزئیّات احکام اسلامی و آیات قرآنش دقّت داشت، در چنین قضیه‌ی واضحی، به این صورت دچار غفلت و سهل‌انگاری شد که ناگهان فاجعه‌ای به آن عظمت رخ داد؟! رخدادهایی چنین، انسان را نگران میکند. مگر ما از جامعه‌ی زمان پیغمبر و امیرالمؤمنین علیهماالسّلام قرصتر و محکم‌تریم؟! چه کنیم که آن گونه نشود؟
اگر امروز من و شما جلو قضیه را نگیریم، ممکن است پنجاه سال دیگر، ده سال دیگر یا پنج سال دیگر، جامعه‌ی اسلامی ما کارش به جایی برسد که در زمان امام حسین علیه‌السّلام رسیده بود. مگر اینکه چشمان تیزی تا اعماق را ببیند؛ نگهبان امینی راه را نشان دهد؛ مردم صاحب فکری کار را هدایت کنند و اراده‌های محکمی پشتوانه‌ی این حرکت باشند. آن وقت، البته، خاکریزِ محکم و دژِ مستحکمی خواهد بود که کسی نخواهد توانست در آن نفوذ کند. و الاّ، اگر رها کردیم، باز همان وضعیت پیش می‌آید. آن‌وقت، این خونها، همه هدر خواهد رفت.
بیانات امام خامنه ای در دیدار فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) ، ۲۰ خرداد ۷۵
آخرین نظرات