ریحانة الحسین (سلام الله علیها)

متن_خاطره:
مأموریتم که تموم شد ، رفتم با حاج همت درباره‌ی برگشتم صحبت کردم. شهید همت بهم گفت: یه خاطره برات بگم؟ گفتم بگو؟حاجی‌گفت: وقتی‌توی پاوه مأموریتم تموم شد ، به شهید ناصر کاظمی گفتم: مأموریتم تموم شده و می خوام برم. ناصر
پرسید: بریده ای؟ از سوالش تعجب کردم وگفتم: منظورت رو نمی فهمم، حکمم سه ماهه بوده و حالا تموم شده… ناصر کاظمی گفت: مأموریت و مدت مأموریت زیاد مهم نیست! اگه بریدی بیا تسویه حساب کن و برو ، اگر هم نبریدی بمان و کار کن، اینجا کار زیاده و بهت احتیاج داریم…
منصرف شدم و دیگه باهاش درباره برگشتن حرف نزدم…

خاطره ای از سردار شهید محمد ابراهیم همت
سالنامه یاران ناب ۱۳۹۳

?این روزها روزهای نزدیک به اربعین است. پدیده‌ی بی‌نظیر و بی‌سابقه‌ای هم در این سالهای اخیر به‌وجود آمده و آن، پیاده‌روی میان نجف و کربلا یا بعضی از شهرهای دورتر از نجف تا کربلا است؛ بعضی از بصره، بعضی از مرز، بعضی از شهرهای دیگر، پیاده راه می‌اُفتند و حرکت میکنند. این حرکت حرکت عشق و ایمان است؛ ما هم از دور نگاه میکنیم به این حرکت، و غبطه میخوریم به حال آن کسانی که این توفیق را پیدا کردند و این حرکت را انجام دادند:
?گرچه دوریم به یاد تو سخن میگوییم‌
?بعد منزل نبوَد در سفر روحانی
امام_خامنه_ای

صفوان جمّال گفت: به حضرت صادق علیه السلام عرض كردم: ثواب و اجر كسى كه خودش به دلیلی نمي تواند به زيارت حسین بن علی علیه السلام برود، ولى ديگرى را تجهیز می کند و می فرستد، چیست؟ فرمود: به ازای هر يك درهمى كه خرج كرده است، خداوند متعال به اندازه كوه احد به وی حسنه عطا می کند، و چند برابر هزينه هایى را كه متحمّل شده، برايش باقى مي گذارد، و نيز بلاهای نازل شده را از وى دور مي گرداند، و مال و دارایی وى را حفظ و نگهدارى مي فرمايد.

كامل الزيارات، ص129

حکمت ۱۴۷ نهج البلاغه (۲)

بخش هفتم

ادامه برتری علم بر مال دنیا در کلام مولا علی علیه السلام

در سومين تفاوت مى فرمايد:
«دست پروردگانِ مال، به زوال آن از بين مى روند (ولى دست پروردگان علوم پايدارند)»;
(وَصَنِيعُ الْمَالِ يَزُولُ بِزَوَالِهِ).

بسيار ديده ايم ثروتمندانى را كه در زمان ثروت، دوستان بى شمار و مخلصان فراوانى دارند; اما آن روز كه ورشكست گردند و اموال شان از بين برود همه از اطراف آنها پراكنده مى شوند گويى نه مالى بود و نه ثروتى و نه دست پروردگانى;
اما عالم اگر روزى بيمار شود و نتواند افاضه علم كند و يا از دنيا برود شاگردانش جاى او را مى گيرند و خلأ ناشى از بيمارى يا فقدانش را پر مى كنند و اين امر همچنان در نسل هاى متعدد ادامه مى يابد.

امام(عليه السلام) در ادامه اين سخن به چهارمين امتياز علم بر مال پرداخته، مى فرمايد:
«اى كميل بن زياد! آشنايى با علم و دانش آيينى است كه انسان به آن جزا داده مى شود و بايد به آن گردن نهد، به وسيله آن در دوران حيات، كسب طاعت فرمان خدا مى كند و بعد از وفات نام نيك از او مى ماند (در حالى كه مال به تنهايى نه وسيله طاعت است نه سبب نيك نامى بعد از مرگ)»;
(يَا كُمَيْلُ بْنَ زِيَاد: مَعْرِفَةُ الْعِلْمِ دِينٌ يُدَانُ بِهِ، بِهِ يَكْسِبُ الاِْنْسَانُ الطَّاعَةَ فِي حَيَاتِهِ، وَجَمِيلَ الاُْحْدُوثَةِ بَعْدَ وَفَاتِهِ).

«أُحْدُوثه» به معناى چيزى است كه مردم درباره آن سخن مى گويند و در اينجا به معناى نام و نشان و «جَميلَ الاُْحْدُوثَة» به معناى نام نيك است. تعبير به «مَعْرِفَةُ الْعِلْم» به معناى آشنايى با علوم و دانش هاست نه آشنايى به اهميت علم آن گونه كه بعضى از شارحان پنداشته اند، زيرا جمله هاى بعد از آن شاهد بر تفسيرى است كه بيان كرديم.

در حديثى كه در كتاب كافى از اميرمؤمنان(عليه السلام)نقل شده است مى خوانيم كه فرمود:
«اعْلَمُوا أَنَّ صُحْبَةَ الْعَالِمِ وَاتِّبَاعَهُ دِينٌ يُدَانُ اللَّهُ بِهِ وَطَاعَتَهُ مَكْسَبَةٌ لِلْحَسَنَاتِ مَمْحَاةٌ لِلسَّيِّئَاتِ وَذَخِيرَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَرِفْعَةٌ فِيهِمْ فِي حَيَاتِهِمْ وَجَمِيلٌ بَعْدَ مَمَاتِهِمْ;
بدانيد همنشينى عالم و پيروى از دانشمند آيينى است كه خدا با آن پرستش مى شود و پيروى از عالم سبب كسب حسنات و محو سيئات و ذخيره مؤمنان و مايه برترى و افتخار در حياتشان و نام نيك بعد از وفاتشان خواهد بود».

این چرایی را امام سجاد (علیه‌السلام)
پاسخگو هستند.

✳️فمَا أَدْرِى، يَا إِلَهِى، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ،

✳️ سپاسگزار تو هستم ای معبود «من»،
زیرا که نمی‌دانم در کدامیک از این دو
حال شکر تو سزاوارتر است.

✳️ «من» خبر ندارم
و نمیدانم کدام‌یک از این دو حالت
به شکر در پیشگاه تو نزدیک‌تر است

✳️ و أَيُّ الْوَقْتَيْنِ
در حالت سلامتی
یا در حالت بیماری؟

✳️ أوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
کدام اولی تر است به سپاس تو
و «من» در کدام حالت شاکر تو هستم.

✅ نکته اصلی همین است
و اصل روی همین جمله است که:

?فمَا أَدْرِى (من نمی‌دانم)?

این نمی‌دانم به افق بندگی خداوند،
خیلی نزدیک است

بهترین ادب بندگی «اقرار به جهل» است

بدترین وضعیت یک انسان،
در پیشگاه خداوند♥️ این است که،
بگوید: («من» میدانم)

این خیلی نادانی است،
که انسان در مقابل خداوند♥️
ادعای ▫️دانستن▫️ داشته باشد.

پس خداوندا ♥️
این بنده‌ات اقرار می‌کند که،
نمی‌داند
بی‌خبر است
همهٔ علم پیش تو است

بنده‌ات چه میداند صلاحش در چیست؟
چه می‌داند بیمار بودن برایش سودمند است یا سلامتی؟

چه میداند در حال بیماری به یاد تو
و شاکر توست
یا در سلامتی؟

پس در هر دو حال
«بیماری و سلامتی»
✳️ لکَ‌الْحَمد