ریحانة الحسین (سلام الله علیها)

آتش_به_اختیار به معنای کار فرهنگی خودجوش و تمیز است

رهبر انقلاب، صبح امروز در خطبه‌های نماز عید فطر:
?از جمله کارهای مهم، کارهای فرهنگی است؛ ما خلل و فرج فرهنگی زیاد داریم؛ جاهایی که نفوذگاه دشمن است؛ این را هم مجموعه‌های مسئول دولتی، هم مجموعه‌های گسترده‌ی عظیم مردمی موظفند پیگیری کنند؛
?آتش به اختیار به معنای کار فرهنگی خودجوش و تمیز است. معنی‌اش این است که در تمام کشور، صاحبان اندیشه، فکر و همت، کار را خودشان پیش ببرند، منافذ فرهنگی را بشناسند و در مقابل، آتش به اختیار به معنای بی‌قانونی و فحاشی و طلبکار کردن مدعیان پوچ‌اندیش و مدیون کردن جریان انقلابی کشور نیست؛ نیروهای انقلابی بیش از همه باید مراقب نظم کشور، مراقب آرامش کشور، مراقب عدم سوء استفاده‌ی دشمنان از وضعیت کشور، مراقب حفظ قوانین باشند.
این مراقبت‌ها در درجه‌ی اول متوجه به نیروهای انقلاب است که دلسوزند، علاقه‌مندند و مایلند که کشور به سوی هدف‌های خود حرکت بکند. ۹۶/۴/۵

وقتی هفت‌ساله شد، خیلی خاص دل به نماز می‌سپرد. بدون اینکه کسی به او تذکر بدهد، تا صدای اذان را می‌شنید، بازی‌اش را رها می‌کرد، وضو می‌گرفت و به نماز می‌ایستاد. حتی مقید شده بود که نماز صبحش را هم بخواند. می‌گفت: باید بیدارم کنید. اگر یک روز دیر صدایش می‌کردم، می‌زد زیر گریه و می‌گفت: چرا این‌قدر دیر بیدار شدیم؟ مگر خواب مرگ گرفته بودمان؟ ببینید، آفتاب دارد درمی‌آید و… . محمد شده بود زنگ نماز اهالی خانه.?
شهید_محمد_معماریان

در همان نگاه اول فهمیدم که نباید مکث کنم. سریع بی‌خیالش شدم. در روزهای بعد هم که اینستاگرام پر بود از تصاویرش، سعی کردم سراغ اینستاگرام نروم. اگر هم جایی، یکجوری، عکسش -همان عکس معروفش- می‌آمد جلوش چشمم یا رویم را بر‌می‌گرداندم یا گوشی موبایل را کنار می‌گذاشتم. مطمئن بودم این چشمها کار دستم خواهد داد… چشم هایش… چشم هایش… چشم های شهید حججی در همان عکس معروف موقع اسارت بدجور آدم را خفت می‌کند!

تا الان چند روز گذشته؟ چند روز پیش بود که چشم هایش خط و نشان کشیدند برای همه ما؟ حال سرچ ندارم… بی خیال گوگل… گاگولی را عشق است. این چند روز خواستم فراموشش کنم… اما نشد. ول کن نیست. چشم هایش دست بر نمی دارند.

دیشب که خبر شهادت دو نفر از بچه‌های جهادگر موسسه طلوع را در اردوی جهادی شنیدم باز گفتم خودم را بزنم به گاگولی. زدم. این دفعه اما به چند روز نکشید. فقط تا صبح دوام آوردم. بعد از نماز صبح دستم رفت سمت گوشی. دوباره رفتم سراغ عکس هایشان. دوام نیاوردم. گاردم باز شد. دیوار دفاعی فروریخت… گریه کردم…

چشمهای حججی و لبهای خندان شیرازی و فارس حسینی چسبیده‌اند بیخ گلویم. ول نمی‌کنند. حرف حساب می‌زنند. جواب ندارم…

ای کاش محسن حججی کتابفروشی نکرده بود. ای کاش لیست پرفروش های کتاب را درنیاورده بود. ای کاش کتاب پخش نکرده بود بین این و آن. ای کاش امین شیرازی در سه شنبه‌های مهدوی لیوان شربت نداده بود دست خلق الله در تابستانهای گرم چهاراره ولیعصر. ای کاش نانوایی سر خط نکرده بود برای پخش نان صلواتی بین فقرا…
چرا فقط اینها شهید می‌شوند. چرا از ما «حزب اللهی های حرفه‌ای» و «حزب اللهی های اتوکشیده» یکی شهید نمی شود؟

ما حزب اللهی های حرفه ای انگار داریم می‌پلکیم تا آنها شهید شوند. قضیه همان از آخر مجلس است…
ما حرفه‌ای‌ها خطبه‌های نمازجمعه را نقد می‌کنیم، از بصیرت امام جمعه ایراد می گیریم اما یادمان رفته آخرین باری که رفتیم نمازجمعه کی بود!
ما از تبدیل مسجدها به پاتوق پیرمردها گله می‌کنیم اما نمازمان را فرادا و با گردن کج می‌خوانیم که مثلا یعنی الهی و ربی من لی غیرک. لینک کمک به خانواده‌های کم بضاعت را پشت کامپیوترمان باز می‌کنیم و پولی میریزیم اما از رفتن بین فقرا و مستضعفان مورمورمان می‌شود. علیه یکسان سازی قبور شهدا مقاله می نویسیم اما سری به مزار شهدا که امام گفته بود امام زادگان عشق‌اند و مزارشان زیارتگاه اهل یقین است نمیزنیم. برای ایستگاه‌های صلواتی پوستر طراحی میکنیم اما یک لیوان شربت دست ملت نمیدهیم. اردوی تشکیلاتی برگزار می کنیم و چارت آموزشی می‌کشیم و آسیب شناسی فرهنگی می‌کنیم و نقد علمی می‌نویسیم و…

ما حزب اللهی های حرفه ای سرگرم هشتگ و تشتک و پشتک در توئیتر و همایش و سمینار هستیم و حزب اللهی های غیر حرفه ای در عراق و شام و گیلان غرب شهید می شوند…

در دستگاه اباعبدالله به دنبال #شهرت نرویم.
بار ها شاید برایتان پیش آمده که به شما مسولیتی بدهند که شما راغب به انجام ان نبودید یا زمانی که شما مشغول فعالیت در هییت هستید کسی به شما توجه نمیکند و یا اصطلاحا عکسی از شما نمیگیرند…
خب همین چیزهای ساده ، روی طرز تفکرات شما تاثیر میگذارد.
کم کم جلسات اباعبدالله را با کنسرت اشتباه میگیرید و به جای نوکری اقدام به نمایش میکنید و کم کم یادتان میرود که اینجا ، جایی برای #معروفیت نیست.
از حق نباید بگذریم که در دستگاه اهل بیت و علی الخصوص امام حسین سریع تر از بقیه مکان ها امکان معروفیت وجود دارد اما معتقد هستم باید کمی دقت کرد.
در دستگاه اهل بیت به جای شهرت باید به دنبال #معرفت گشت و به جای معروفیت دنبال #گمنامی…
اصلا هر کس گمنام تر شد در هییت به او #اخلاص میدهند ، به او معرفت یاد می دهند ،به او #ادب یاد می دهند و همین چیزها میشود که میگویند دستگاه اباعبدالله و اهل بیت دستگاه #آدم_سازی است.
اصلا به نظر من خدا ادم های گمنام را بیشتر دوست دارد.
چرا که در احادیث قدسی و قران به فرشتگانش میگوید بنده ی مرا نیمه شب نگاه کنید که چگونه از خواب بلند میشود و نماز شب میخواند…
چرا خداوند متعال نماز شب را میانبر قرار داده است ؟!
چون شب تاریک است ، ظلمات است،انسان از منیت خود آزاد گشته و نه کسی را می بیند و نه کسی او را می بیند.
خود را گم میکند و آن وقت احساس تنهایی میکند و خدا میگوید من از رگ گردن به شما نزدیک ترم.
شهرت و مشهوریت در دستگاه اهل بیت جایی ندارد ،کسانی که شهرت دوست دارند به نظر من راه را اشتباه امده اند.
همیشه در #هیئت کار هایی را انجام دهید که کسی حاضر به انجامش نیست و اگر شما انجام ندهید ، شخص دیگری ان را انجام نمیدهد.
البته این را هم بگویم کار هیئت روی زمین نمی ماند.
مثلا میگویند کوچه را جارو بزن ، یا زباله ها را از روی زمین بردار یا برو تا اذان صبح دیگ های هیئت را تک و تنها بشور…
پیش خودت فکر نکن که اگر من بروم ان کار را انجام بدهم یا کسی نمی بیند من دارم کار میکنم یا چهار نفر که دارای عقل و شعور نیستن من را مسخره میکنند.
اصلا شاید خیر تو در نبودت در جمع می باشد یا اصلا باید جارو بزنی تا بدانی کسی نیستی جز جارو زن اهل بیت . قرار است ، غرورت شکسته شود نه عزتت #رفیق.
پیش خود نگو ابروی من دارد خدشه دار میشود و خوده خدا گفته ابروی مومن حرمتش از کعبه بالاتره پس من انجام نمیدهم. این ندای شیطان است…
ندای درونت باید این باشد که کار نباید روی زمین بماند…
و در اخر به مربیان عزیز و استادان گرامی پیشنهاد میکنم که اغاز کننده ی حرکات فوق باشند.
اگر شما یک شب جارو بزنید و جارو به کسی ندهید فردا شب خواهید دید سره همون جارو دعواست.
اگر شما استکان شستید خواهید دید فردا دیگر همان کار را به شما نمی دهند…
شخصی خدمت یکی از مراجع رفت و عرض کرد اقا چه کنیم که شبیه شما شویم ، عرض کردند انجام واجبات و ترک محرمات…
شخص فرمود خودتان چه کردید؟
فرمودند مارا که دستگاه امام حسین (ع) درستمان کرد…

(تخریب مساجد در همه ابعاد)

ظلم فرهنگی، بزرگ‌ترین ظلم‏هاست.
خرابى مسجد تنها با بیل و کلنگ نیست، بلکه هر برنامه‏اى که از رونق مسجد بکاهد، تلاش در خرابى آن است.
مساجدى مورد قبول هستند که در آنها یاد خدا زنده شود و مطالب خداپسند و احکام خدا بازگو شود. دشمنان اسلام از در و دیوار مسجد نمیترسد، بلکه ترسشان از زنده شدن نام خدا و بیدارى مسلمانان است.
بر این اساس، هر اقدامی که مسجد را به جایگاه حقیقی و طراز انقلابی‌- سلامی آن نزدیک کند، بی‌شکّ از مصادیق «عمران» و هر عملی که در جهت تضعیف مساجد صورت پذیرد، مصداق «ظلم بزرگ» در مورد مقام مساجد است.
امروز،(گذشته از ضعف عملکرد مساجد) برخی از مساجد به دلیل عملکرد رقبای مسجد واقعاً غیرفعّال شدند.
این مراکز با توجّه به امکانات و اعتبارات و نیروهای انسانی آموزش دیده‌ای که دارند، به راحتی جای مساجد را گرفته‌اند.
در برابر فعّالیّت‌های این مراکز، بیشتر مساجد به دلیل نداشتن نمازگزار، امام جماعتِ راتب ندارد. برخی به حالت نیمه‌فعّال و حتّی تعطیلی درآمدند.
رقبای مسجد در حقیقت با مجوّزهای رسمیِ چند نهاد دولتی و سازمان دینی تأسیس می‌شوند که به صورت پراکنده و مختلف ‌از هم و بدون هیچ‌گونه هماهنگی با یکدیگر، در امر نظارت و مدیریت و برنامه‌ریزی امور مسجد فعّال هستند. تداخل برنامه‌های غیرهماهنگ و غیر هم‌راستا، تشابه فعّالیّت‌ها و دل‌زدگی مردم و مخاطبان مسجد را موجب شده است.
در این خصوص جوانان و نوجونان بیشتر از سایر گروه‌های سنّی آسیب‌پذیر هستند؛ چون این امر باعث بدبین شدن برخی افراد، به‌ویژه جوانان و نوجوانان شده است. بنابراین، بسیار ضروری است که آسیب‌های وجود رقیب برای مسجد مورد مطالعه قرار گیرد و با برشماری این آسیب‌ها، توسّط متوّلیان امر و مهندسان فرهنگی، راه چاره‌ای اندیشیده شود.

رقبای مسجد چه آسیب‌هایی برای مساجد طراز انقلابی‌ - اسلامی دارند❓

رقبای مسجد کدام‌اند و چگونه به وجود آمده و توسعه یافتند❓

آسیب‌هایی که رقبای مسجد برای مسجد و آموزه‌های مسجدی دارند، چیست❓

سبک مدیریت بر نهادهای رقیب مسجد کدام‌ است و چگونه باید اِعمال شود❓